نیویورک تایمز: ترامپ، قاتل شاخ، با ترور سلیمانی شکست خورد

چند روز پس از ترور شهید سلیمانی، پل کروگمن، متفکر سرشناس آمریکایی، دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا را در نیویورک تایمز یک «قلدر» توصیف کرد و نوشت که ترور سلیمانی دارای مشکلاتی است. اثر مخالف

سرویس جهان مشرق - «پل کروگمن[1]» اقتصاددان و متفکر آمریکایی برنده جایزه نوبل اقتصاد در سال 2008 است. او استاد دانشگاه و ستون نویس نیویورک تایمز است. او در زمینه اقتصاد و تجارت بین‌الملل بسیار برجسته است و برخی از مقالات او اغلب توسط دانشمندان ارجاع می‌شود. از نظر سیاسی، او یک لیبرال است و مقالات متعدد او در نیویورک تایمز، اکونومیست و سایر نشریات معتبر خوانندگان زیادی دارد. بسیاری از سیاستمداران آمریکایی از جمله هیلاری کلینتون، برنی سندرز و دونالد ترامپ را مورد انتقاد قرار داده است. کروگمن تنها سه روز پس از ترور سردار سلیمانی توسط نیروهای آمریکایی، یعنی در 6 ژانویه 2020 (16 ژانویه 2018)، مقاله ای با عنوان "ترامپ، قاتل شاخ، دوباره شکست می خورد[2]" در نیو منتشر کرد. یورک تایمز. در زیر خلاصه ای از این مقاله آورده شده است.

نیویورک تایمز: ترامپ، قاتل شاخ، با ترور سلیمانی شکست خورد

مقاله کروگمن در نیویورک تایمز تنها چند روز پس از ترور سردار سلیمانی نوشته شد و حکایت از خشم روشنفکران آمریکایی از این اقدام خشونت آمیز دارد. کروگمن معتقد است که اکثر بحران های بین المللی منجر به غوغای یک ملت برای محافظت از سرزمین خود می شود. ترور قاسم سلیمانی توسط دولت آمریکا نیز چنین هیاهوی ملی ایجاد کرده است، اما نه برای مردم آمریکا، بلکه برای مردم ایران! به عبارت دیگر، این اقدام ترامپ برای تحقیر یک کشور دیگر، مانند سایر اقدامات او نتیجه معکوس داشت.

کروگمن می نویسد که ترامپ مانند لیندسی گراهام[3] معتقد است که دولت های خارجی را می توان به راحتی با اخاذی یا ارعاب به زانو درآورد. اما این سیاست آشکارا اشتباه است زیرا هر بار نه تنها دولت های خشمگین را تضعیف می کند، بلکه آنها را قوی تر می کند. ترامپ همین اشتباه را با کره شمالی، کانادا و چین مرتکب شده است. در مورد چین، ترامپ وارد جنگ تجاری شد اما در نهایت شاهد رشد اقتصاد چین و تمسخر بیشتر ترامپ بودیم.

اما سوال اینجاست که چرا سیاست ارعاب محکوم به شکست است؟ و چرا ترامپ بر آن اصرار دارد؟ پاسخ احتمالی این است که ترامپ، مانند بسیاری دیگر از سیاستمداران آمریکایی، فکر می‌کند که فقط آمریکا یک کشور است و دیگر کشورها منشأ واقعی ندارند. فقط مردم آمریکا برای ناموس کشورشان پول و جان خود را فدا می کنند و مردم سایر نقاط جهان چنین احساساتی ندارند. کروگمن در ادامه مقاله خود می گوید: «از خود بپرسید اگر یک قدرت خارجی دیک چنی را با این ادعا که دستانش به خون صدها هزار عراقی آغشته شده است ترور کند، آمریکایی ها چه واکنشی نشان خواهند داد؟ منظور کروگمن این است که هیچ دولت خارجی حق ندارد نیروهای رسمی دولت دیگری را با این ادعاهای واهی بکشد و این برای همه یکسان است.

کروگمن می نویسد: «باید اعتراف کرد که آمریکا برای چندین دهه نقش کلیدی در جهان داشت؛ او همیشه مدافع قانون و حقوق بود و گاه در تغییر رژیم های فرامرزی مؤثر بود. البته بخشی از این نقش ویژه آمریکا بر دوش اقتصاد برتر و قدرت نظامی آمریکا بود، ما در سازمان های بین المللی مانند ناتو یا سازمان تجارت جهانی بازیگر برجسته ای بودیم، اما متأسفانه ترامپ توجه نمی کند که در همه این موارد، آمریکا در بین همتایان تنها اولین بود. علاوه بر این، امروز برتری اقتصادی ایالات متحده دیگر در سایه چین نیست.»

البته «آمریکا به عنوان یک هژمونی جهانی همیشه در مسیر درستی قرار نداشت و اقدامات فاجعه بار زیادی انجام داد»، اما به دلیل نقش برجسته ای که در اجرای قانون داشت تا حدودی مورد اعتماد قرار گرفت. به ویژه، آمریکا هرگز به متحدان خود برای مسائل کوچک سیاسی خیانت نخواهد کرد. اما ترامپ این همه سرمایه را هدر داده است. امروز، "آمریکا یک قلدر بزرگ و خودخواه است که فقط توهمات عظمت دارد و آنقدر قوی نیست که فکر می کند." ما به متحدان خود خیانت می کنیم. ما جنایتکاران جنگی را گرامی می داریم[5]. و در اقتصاد بی رحم شده ایم. سخنان رئیس جمهور ما با بیش از 15000 دروغ دیگر مورد اعتماد کسی نیست.

«ادوارد گلگر» فرمانده یگان ویژه نیروی دریایی آمریکا در اعزام سال ۲۰۱۷ به عراق. گلگر در جریان مأموریت خود در عراق در آن سال از سوی زیردستانش به ارتکاب چندین جنایت متهم شد. از جمله این اتهامات «کشتن اسیر» بود که از مصادیق «جنایت جنگی» محسوب می شود. با این وجود، گلگر در نهایت از بیشتر اتهاماتش تبرئه شد و نه تنها به خاطر اعمالش مجازات نشد، بلکه در واقع جایگاه یک قهرمان را پیدا کرد. (+)

کروگمن همچنین درباره ترور سردار سلیمانی می نویسد: باید گفت که دولت ترامپ نتایج بد بسیاری را متحمل شد. نظام ایران بیش از پیش تقویت شد. عراق ما را دشمن می دید. و هیچ نهادی از ما حمایت نکرد. این نتیجه «خیانت به دوستان و هدر دادن همه اعتبار» است.